• មានអារម្មណ៍ឃ្លាន ‘អាហារ’ ប្លែកពីធម្មតាដូចជាឃ្លានចង់ញ៉ាំដី
• មិនលូតលាស់នៅក្នុងកម្រិតអត្រាមួយដូចការរំពឹងទុក។
បុព្វហេតុនៃកង្វះជាតិដែកលើកុមារ
កត្តាហានិភ័យធំៗសម្រាប់ការកើតមាននៃកង្វះជាតិដែកចំពោះកុមាររួមមាន៖
• កើតមិនគ្រប់ខែ និងទម្ងន់រាងកាយពេលកើតទាប
• បៅដោះម្តាយតែមួយមុខគត់លើសពីប្រាំមួយខែ (មិនបានដាក់បញ្ចូលអាហារបន្ថែម)
• ក្មេងញ៉ាំទឹកដោះគោច្រើនពេលអាយុតិចជាងពីរឆ្នាំ
• ក្មេងញ៉ាំជាតិសាច់តិច ឬមិនញ៉ាំសោះ
• របបអាហារមិនល្អនៅក្នុងឆ្នាំទីពីរ
• ជំងឺក្រពះពោះវៀនដែលអាចមាន
• ពុលសំណ។
ទារក កុមារ និងកុមារវ័យចូលរៀនដែលឆ្លងកាត់សន្ទុះលូតលាស់យ៉ាងរហ័ស គឺតម្រូវការជាតិដែករបស់ពួកគេកើនឡើងដែរ។ បុព្វហេតុចម្បងនៃកង្វះជាតិដែកលើកុមារទៅតាមក្រុមអាយុរួមមាន៖
• ទារកអាយុតិចជាងប្រាំមួយខែ៖ ទារកទើបកើតថ្មីៗទទួលស្តុកជាតិដែកនៅក្នុងស្បូន។ នេះមានន័យថារបបអាហារម្តាយក្នុងអំឡុងពេលមានគភ៌គឺសំខាន់ខ្លាំងណាស់។ ទារកដែលមានទម្ងន់ពេលកើតទាប ឬកើតមិនគ្រប់ខែស្ថិតនៅប្រឈមកាន់តែខ្លាំងនឹងហានិភ័យកង្វះជាតិដែក។ ពួកគេនឹងត្រូវការឱសថបំប៉នបន្ថែមជាតិដែក (ក្រោមការត្រួតពិនិត្យមើលខុសត្រូវផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រតែប៉ុណ្ណោះ)។
• ទារកអាយុប្រាំមួយខែរហូតដល់មួយឆ្នាំ៖ ស្តុកជាតិដែករបស់ទារកកាន់តែចុះទាបនៅក្នុងពាក់កណ្តាលទីពីរនៃឆ្នាំទីមួយ (អាយុជិត១ឆ្នាំ) របស់ពួកគេ។ កង្វះជាតិដែកអាចកើតមានប្រសិនបើរបបអាហារពួកគេមិនបូកបញ្ចូលអាហាររឹងដែលសម្បូរជាតិដែកបានគ្រប់គ្រាន់ទេនោះ។ នៅពេលកូនអាយុប្រាំមួយខែ ប៉ាម៉ាក់គួរតែផ្តល់ឲ្យទារកនូវគ្រាប់ធញ្ញជាតិមានជាតិដែកលាយជាមួយទឹកដោះម្តាយ ឬទឹកដោះម្ស៉ៅកំប៉ុងសប្បនិមិត្ត។ ពេលពួកគេទម្លាប់បាននឹងគ្រាប់ធញ្ញជាតិហើយ យើងអាចបន្ថែមសាច់ស្ងោរកិនម៉ត់ដូចបបរធម្មតាចូលក្នុងអាហាររឹងដទៃទៀត។ ការដាក់បញ្ចូលយឺតយ៉ាវនៃអាហាររឹងទៅក្នុងរបបអាហាររបស់ទារកគឺជាបុព្វហេតុនៃកង្វះជាតិដែក។
• កុមារអាយុមួយទៅដល់ប្រាំឆ្នាំ៖ ទឹកដោះម្តាយមានផ្ទុកចំនួនតិចតួចនៃជាតិដែក ដូចនេះត្រឹមតែការបំបៅដោះម្តាយមិនគ្រប់គ្រាន់ឡើយ។ ជាពិសេស ការជំនួសអាហាររឹងដោយទឹកដោះម្តាយនឹងនាំទៅដល់កង្វះជាតិដែក។សម្រាប់ក្មេងអាយុក្រោម ១២ ខែ យើងមិនគួរប្រើប្រាស់ទឹកដោះគោ ទឹកដោះពពែ និងទឹកសណ្តែកសៀងឡើយ ព្រោះថាទឹកដោះប្រភេទនេះមានជាតិដែកទាប។ កុមារដែលផឹកទឹកដោះ មិនបន្ថែមអាហារផ្សេងទៀតគឺស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់នៃកង្វះជាតិដែក។
• ក្មេងជំទង់៖ ក្មេងស្រីជំទង់ស្ថិតនៅប្រឈមនឹងហានិភ័យដោយសារតែកត្តាមួយចំនួន។ កត្តាទាំងនោះរួមមាន៖
– សន្ទុះការលូតលាស់នៅពេលវ័យគ្រប់ការ
– ការបាត់បង់ជាតិដែកតាមរយៈការមករដូវ
– ហានិភ័យនៃអាហារូបត្ថម្ភមិនគ្រប់គ្រាន់ដោយសារការតមអាហារ។
• ជាទូទៅ៖ វិបត្តិមិនប្រក្រតីលើក្រពះពោះវៀន ដូចជាជំងឺរលាកជញ្ជ្រាំងពោះវៀនតូច។ ទោះបីជាបញ្ហានេះកម្រកើតមាន តែក៏ជាមូលហេតុមួយអាចបង្កឲ្យមានជំងឺស្លេកស្លាំងនៅលើកុមារ។