អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រជប៉ុនបានសិក្សាលម្អិតមួយទៅលើកម្រិតនៃការឱបទៅលើទារក និងអារម្មណ៍របស់ទារកពេលត្រូវបានឱប។ ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រទាំងនោះមកពីសាកលវិទ្យាល័យ Toho បានសិក្សាទៅលើអារម្មណ៍ស្ងប់របស់កូនតូចដែលបានទទួលការឱបក្នុងកម្រិតផ្សេងៗគ្នា និងពេលត្រូវឱបដោយអ្នកដទៃហើយប្រៀបធៀបនឹងការឱបពីប៉ាម៉ាក់។
ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តទាំងនោះធ្វើការសិក្សាទៅលើអត្រាចង្វាក់បេះដូងរបស់កូនតូច និងបំពាក់ឧបករណ៍ចាប់សម្ពាធទៅលើដៃមនុស្សធំ ហើយវាយតម្លៃទៅលើប្រតិកម្មរបស់កូនតូចពេលត្រូវ ពធម្មតា ពេលត្រូវឱបក្នុងកម្រិតមធ្យម និងពេលត្រូវឱបណែន។
យោងតាមការលទ្ធផលចេញផ្សាយនៅព្រឹត្តិប័ត្រវិទ្យាសាស្ត្រសែល (Journal Cell) ទារកនៅពេលត្រូវឱបក្នុងកម្រិតមធ្យមមានអារម្មណ៍ស្ងប់ជាង ពេលត្រូវព ប៉ុន្តែអារម្មណ៍ស្ងប់នេះនឹងធ្លាក់ចុះពេលត្រូវប្ដូរមកឱបណែនវិញ។ អ្នកស្រាវជ្រាវក៏បានរក្សារយៈពេលនៃការឱបនេះត្រឹមតែ២០វិនាទីប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីចៀសវាងទារកមានអារម្មណ៍មិនល្អពេលត្រូវព ឬឱបយូរជាង១នាទី។
សម្រាប់ទារកដែលមានអាយុប្រមាណ៤ខែ អារម្មណ៍ស្ងប់របស់ទារកគឺកាន់តែល្អឡើងពេលត្រូវឱបពីប៉ាម៉ាក់ បើធៀបនឹងការឱបរបស់អ្នកដទៃមកលើទារក។ ដូចនេះអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រជឿថាការឱបដ៏ល្អសម្រាប់កូនតូចគឺការឱបក្នុងកម្រិតមធ្យមនិងឱបដោយប៉ាម៉ាក់។ ម៉្យាងទៀត មិនមែនត្រឹមតែកូនតូចមានអារម្មណ៍ស្ងប់ សូម្បីប៉ាម៉ាក់ក៏មានអារម្មណ៍ស្ងប់ដែរ។
អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រជឿទៀតថានេះជាលើកទី១ដែលផលប៉ះពាល់ខាងសរីរវិទ្យានៃការឱបមានទៅលើកូនតូចត្រូវបានវាស់វែង ហើយការរកឃើញនេះអាចជំរុញចំណេះដឹងអំពីទំនាក់ទំនងរបស់ទារក និងប៉ាម៉ាក់ និងផ្លូវចិត្តរបស់ទារក។
បន្ថែមពីនេះទៀត លោក Hiromasa Funato អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រម្នាក់ក្នុងក្រុមបានលើកឡើងថា គេអាចប្រើការរកឃើញនេះដើម្បីរកមើលជំងឺអូទីស្សឹមដំណាក់កាលដំបូងដែរ។ ការស្រាវជ្រាវនេះគឺសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើអារម្មណ៍ផ្សេងៗដែលទទួលបានពេលត្រូវឱប ដែលនេះជាអ្វីធ្វើឲ្យមានអត្រាបេះដូងមានការប្រែប្រួល។ ក្មេងដែលមានជំងឺអូទីស្សឹមគឺមានការលំបាកក្នុងការប្រមូលផ្ដុំញាណ និងការទទួលស្គាល់ក្នុងសង្គម។
អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានសន្និដ្ឋានថាការស្រាវជ្រាវទៅលើការឱបដ៏សាមញ្ញនេះអាចប្រើជាឩបករណ៍ដើម្បីរកមើលដំណាក់កាលដំបូងនៃមុខងារស្វ័យប្រវត្តិ (ដែលសម្រួលដល់ដំណើរវិត្តន៍រាងកាយ) ការប្រមូលផ្ដុំញាណ និងការអភិវឌ្ឍន៍ការទទួលស្គាល់នៅក្នុងសង្គមចំពោះទារកដែលប្រឈមខ្ពស់នឹងជំងឺ អូទីស្សឹម។ ជំងឺអូទីស្សឹមអាចរកឃើញមុនពេលទារកអាយុ២ឆ្នាំ និងមានចេញរោគសញ្ញាពេលទារកមានអាយុចន្លោះពី១២ទៅ១៨ខែ។
[embed-health-tool-vaccination-tool]
