ពិតណាស់ គ្នាយើងតែងតែមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច ឬព្រួយបារម្ភនៅពេលខ្លះ ប៉ុន្តែបើអារម្មណ៍ទាំងនោះចាប់ផ្ដើមគ្រប់គ្រងលើជីវិតយើងវិញនោះ វាអាចជាសញ្ញាណនៃជំងឺថប់បារម្ភទូទៅ (GAD)។ អ្នកជំងឺនេះ ច្រើនតែព្រួយបារម្ភច្រើន និងមិនអាចគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងបាន ទាក់ទងនឹងសកម្មភាព ឬហេតុការណ៍ប្រចាំថ្ងៃ។
ពួកគាត់ច្រើនតែមានអាការៈធុញថប់ តប់ប្រមល់ មិនស្រួលចិត្ត រួមទាំងហត់អស់កម្លាំង និងឈឺសាច់ដុំផងដែរ។ លើសពីនេះ វាក៏មានផលប៉ះពាល់ដល់ដំណេក និងការផ្ដោតអារម្មណ៍របស់អ្នកជំងឺថែមទៀតផង។
យ៉ាងណាមិញ គ្នាយើងខ្លះមានការពិបាកក្នុងការទទួលស្គាល់ថា ខ្លួនមានជំងឺថប់បារម្ភទូទៅនេះណាស់ ដោយសារតែយើងគិតថា ការព្រួយបារម្ភអំពីជីវិត គឺជារឿងធម្មតាប៉ុណ្ណោះ ព្រមទាំងជឿថា ការព្រួយបារម្ភនេះអាចបញ្ចៀសនូវរឿងរ៉ាវអាក្រក់ៗដែលបម្រុងនឹងកើតឡើងបានថែមទៀតផង។
ផ្ទុយទៅវិញ ជំងឺថប់បារម្ភទូទៅនេះអាចបណ្ដាលឲ្យយើងប្រឈមនឹងបញ្ហាសុខភាពធ្ងន់ធ្ងរ ដូចជាសំពាធឈាមខ្ពស់ ការបាក់ទឹកចិត្ត ឬការញ៉ាំស្រាលើសកម្រិតជាដើម។
ដូចនេះ គ្នាយើងគួរតែចាប់ផ្ដើមធ្វើរឿងទាំងនេះ ដើម្បីកុំឲ្យជំងឺថប់បារម្ភទូទៅ បំផ្លាញដល់ក្ដីសុខរបស់យើងបានតទៅទៀតបាន។
១. ទទួលស្គាល់ថាខ្លួនមានជំងឺ
ជំហានដំបូង យើងត្រូវទទួលស្គាល់ការពិតថាយើងកើតនូវជំងឺនេះ។ សូមកុំគិតថា វាជារឿងធម្មតា នៅពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍អន្ទះអន្ទែង ស្ត្រេស និងព្រួយបារម្ភជ្រុលស្ទើរតែរាល់ថ្ងៃ អស់រយៈពេលយ៉ាងតិចណាស់៦ខែ។
២. និយាយចេញមកក្រៅ
ការលាក់ទុកនូវអាការៈព្រួយបារម្ភជ្រុលនេះតែម្នាក់ឯង វាធ្វើឲ្យស្ថានភាពកាន់តែអាក្រក់។ ដូចនេះ ចូរពិភាក្សាជាមួយមិត្តភ័ក្ដិ ក្រុមគ្រួសារ ឬដៃគូរបស់យើង ដើម្បីស្វែងរកដំណោះស្រាយ ក៏ដូចជាព្យាយាមលំហែអារម្មណ៍ឲ្យបានច្រើន និងចំណាយពេលធ្វើអ្វីដែលខ្លួនឯងចង់ធ្វើជាដើម។
៣.បន្ថែមរសជាតិជីវិត
បែបបទនៃជីវិត ដែលអាចកាត់បន្ថយនូវជំងឺថប់បារម្ភទូទៅ ដែលគ្នាយើងមិនគួរមើលរំលងនោះ មានដូចជាការហាត់ប្រាណ ការធ្វើសមាធិ ការព្យាបាលបែបសិល្បៈ ឬការបញ្ចេញអារម្មណ៍ដោយការសរសេរ (ដោយសរសេរនូវអ្វីដែលអ្នកភ័យខ្លាច និងព្រួយបារម្ភ)។
៤. ពិគ្រោះជាមួយគ្រូពេទ្យចិត្តសាស្ត្រ
ការព្យាបាលផ្នែកខាងសតិបញ្ញា (CBT) និងការប្រើថ្នាំ គឺជាវិធីស្តង់ដារ ក្នុងការព្យាបាល និងគ្រប់គ្រងជំងឺថប់បារម្ភទូទៅ។ គ្រូពេទ្យនឹងសហការជាមួយយើងក្នុងការគាស់កកាយនូវបទពិសោធន៍ពីមុនៗ ដែលជាប្រភពនៃការថប់បារម្ភរបស់យើង។ បន្ទាប់មក គាត់នឹងឲ្យយើងស្វែងរកការគិតអវិជ្ជមាន ដែលនាំឲ្យយើងព្រួយបារម្ភឥតស្រាកស្រាន្ត រួចនឹងជួយបង្កើតយុទ្ធសាស្ត្រដើម្បីដោះស្រាយ។ រីឯថ្នាំប្រឆាំងនឹងការថប់បារម្ភ នឹងធ្វើឲ្យមានអារម្មណ៍ស្រួលខ្លួន និងស្ងប់ល្អផងដែរ។
ជំងឺថប់បារម្ភទូទៅ មិនអាចបាត់ទៅវិញដោយឯកឯងនោះទេ នៅពេលដែលយើងដាក់សម្ពាធដល់ខ្លួនឯងកាន់តែខ្លាំង ដើម្បីកម្ចាត់ចោលនូវជំងឺនេះ ឬមិនអើពើក្នុងការរកវិធីព្យាបាលនោះ វានឹងកាន់តែអាក្រក់លើសដើម ព្រមទាំងបន្ថែមនូវបញ្ហាស្មុគស្មាញជាច្រើនថែមទៀតផង។
