ជំងឺក្រិនថ្លើមជាការខូចខាតជាលិកាថ្លើមទៅជារឹងម្ដងបន្តិចៗ។ ស្នាមរឹងនៃជាលិកានេះនឹងបង្កឲ្យមានការខូចខាតរ៉ាំរ៉ៃដែលបណ្ដាលឲ្យមានការបាត់បង់មុខងាររបស់ជាលិកាថ្លើម។ អាស្រ័យលើកម្រិតនៃការខូចខាតយើងអាចនិយាយថាក្រិនថ្លើមបែងចែកជា៤កម្រិត។
១.កម្រិតទី១
នៅកម្រិតទី១នៃជំងឺក្រិនថ្លើម ការរលាកនឹងចាប់ផ្ដើមដំបូងគេ រួចនឹងទៅជាហើមបន្ទាប់មកកោសិកាប្រព័ន្ធភាពស៊ាំនឹងកើតមាន ហើយអាចធ្វើឲ្យខូចខាតដល់ថ្លើម។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះចំណងជាលិកាខុសប្រក្រតីនឹងកើតមានឡើង។ ការរលាកនិងការដុះចំណងជាលិកាខុសប្រក្រតីនេះហើយដែលធ្វើឲ្យសរសៃវ៉ែនប៉កខូចនៅក្រោមថ្លើម។ តំបន់នេះ គឺសម្បូរទៅដោយសរសៃអាទ័រ វ៉ែន និងបំពង់ទឹកប្រមាត់។ កន្លែងនេះហើយដែលជាកន្លែងចរន្តឈាមរត់ចេញចូល។
២.កម្រិតទី២
ក្នុងដំណាក់កាលនេះការរលាកក៏អាចលេចឡើងដែរ ប៉ុន្តែភាពរឹងនឹងចាប់ផ្ដើមកើតមានក្រោយពេលជាលិកាល្អត្រូវបានរលាកខូចខាតអស់។ ក្នុងកម្រិតនេះដែរ មិនមានសញ្ញាគ្លីនិកអ្វីនោះទេព្រោះនៅមានកោសិកាថ្លើមល្អខ្លះនៅបំពេញមុខងារបានជំនួសកោសិកាដែលខូចខាត និងកំពុងបំប្លែងខ្លួនទៅជារឹង។ ជាអកុសលអីការបំប្លែងនេះ គឺមិនអាចត្រលប់ក្រោយបាននោះទេ បានន័យថាមិនអាចត្រលប់មកជាជាលិកាថ្លើមធម្មតាវិញបានទេ។
៣.កម្រិតទី៣
នៅពេលដែលក្រិនថ្លើមកាន់តែវិវត្តទៅហើយ ការបំផ្លិចបំផ្លាញកោសិកាថ្លើមនឹងកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ។ នៅក្នុងដំណាក់កាលទី៣នេះដែរ ភាពរឹងនៃសាច់ថ្លើមនឹងធ្វើស្ពានរឹងតគ្នា។ ដោយសារតែស្ពានភាពរឹងតគ្នានេះហើយដែលធ្វើឲ្យរាំងស្ទះសរសៃអាទ័រ សរសៃវ៉ែន នាំឈាមចេញ និងចូលទៅបេះដូង។ សំពាធឈាមនឹងកើនឡើងហៅថាឡើងឈាមដោយសារថ្លើម។ មូលហេតុនេះនឹងកាន់តែបង្កឲ្យថ្លើមខូចខាតទៅមុខទៀត។
៤.កម្រិតទី៤
កម្រិតនេះជាកម្រិតធ្ងន់ធ្ងរ និងចុងក្រោយគេដែលភាពរឹងទាំងនោះនឹងបង្កឲ្យមានការបាត់មុខងារថ្លើមតែម្ដង។ នៅដំណាក់កាលចុងក្រោយនេះវានឹងមានសញ្ញាលេចឡើងដូចជា៖
- ហូរឈាមក្នុងប្រព័ន្ធរំលាយអាហារ
- ឡើងលឿងលើស្បែក និងគ្រាប់ភ្នែក
- បញ្ហាប្រសាទ ដូចជា គេងមិនលក់ ចាល់ទឹកក្នុងខ្លួន វង្វេងវង្វាន់ និងនិយាយត្រដិត
- ហើម
- រមាស់ដែលមិនអាចរកមូលហេតុឃើញ
ថ្លើម គឺជាសរីរាង្គមួយដែលសំខាន់ក្នុងខ្លួនរបស់យើង។ សរីរាង្គនេះមានមុខងារជាច្រើនដើម្បីទ្រទ្រង់ការរួសរានមានជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ។ ប្រសិនបើថ្លើមមានសុខភាពល្អនោះមុខងារដទៃទៀតក៏អាចប្រព្រឹត្តទៅបានដល់កម្រិតកំពូលដែរ។ ដោយសារតែបែបនេះហើយទើបយើងត្រូវតែយកចិត្តទុកដាក់ថែទាំសុខភាពថ្លើមរបស់យើងដើម្បីការពារជំងឺតម្កាត់ផ្សេងទៀត។
[embed-health-tool-bmr]
