ការលូតលាស់ និងអាកប្បកិរិយា
តើអូនតូចប្រែប្រួលអ្វីខ្លះនៅអាយុ ៣០ សប្តាហ៍នេះ? ម៉ាក់ប៉ាអាចប្រាប់កូនថា ទូរសព្ទមិនមែនជារបស់ក្មេងលេងទេ និងអាចគប់នោះទេ កូនកុំទាញសក់ម៉ាក់ប៉ា ឬអាបងណា។ នៅអាយុប៉ុណ្ណឹង អូនតូចផ្តើមធ្វើតេស្តប្រតិកម្មដោយបដិសេធមិនធ្វើតាមអ្វីដែលយើងប្រាប់។ នេះមិនមែនមានន័យថា កូនមិនស្តាប់តាមម៉ាក់ប៉ានោះទេ អាអូនគ្រាន់តែចង់ដឹងតែប៉ុណ្ណោះ។
នៅសប្តាហ៍ទី ៣០ កូនយើងនឹងអាច៖
– អង្គុយតែឯងដោយគ្មានការជួយ
– ព្យាយាមទប់ខ្លួនប្រសិនបើយើងលើក
– ជំទាស់បើយើងយករបស់លេងចេញពីខ្លួន
– ស្វែងរកវត្ថុដែលធ្លាក់
– ប្រើម្រាមដៃចាប់វត្ថុ ហើយក្តាប់ក្នុងដៃ
– រកមើលប្រភពនៃសំឡេង
– ញ្ចេញសំឡេងដូចជាហ្កាហ្កា បាបាបា ម៉ាម៉ាម៉ា ដដាដា
– ចេះលេងបិទពួន។
១- បង្រៀនកូនពីអីខ្លះ?
ម៉ាក់ប៉ាត្រូវដឹងថាអាអូនមិនអាចចាំបាននូវអ្វីដែលយើងបាននិយាយនោះទេ យកល្អ យើងត្រូវប្រើពាក្យសាមញ្ញៗ ដូចជា “No’ ដូច្នេះកូននឹងយល់ថា មិនអាចធ្វើអ៊ីចឹងបានទេ។ ល្បែងសាមញ្ញ Peekaboo (បិទពួន) អាចនឹងធ្វើឲ្យក្មេងៗតូចចាប់អារម្មណ៍បាន។ អូនតូចប្រហែលជាចូលចិត្តល្បែង មនុស្ស ឬវត្ថុបាត់ហើយមកវិញ ដូច្នេះម៉ាក់ប៉ាគួរតែបង្កើតការលេងល្បែងបែបនេះឲ្យបានច្រើន ដើម្បីបង្ហាញពីវត្តមានរបស់មនុស្សនៅជុំវិញខ្លួន។
សុខភាព និងសុវត្ថិភាព
២- ពិភាក្សាជាមួយពេទ្យរឿងអីខ្លះ?
គ្រូពេទ្យមិនណាត់ជួបដើម្បីពិនិត្យសុខភាពអូនតូចនៅខែនេះឡើយ ប៉ុន្តែក្នុងករណីមានបញ្ហាគួរឲ្យបារម្ភនោះ ត្រូវប្រញាប់ណាត់ជួបភ្លាម មិនត្រូវរង់ចាំដល់ខែក្រោយនោះទេ។
៣- ត្រូវដឹងពីអីខ្លះ?
ដល់ពេលដែលម៉ាក់ប៉ាត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះរបបអាហារកូនឲ្យច្រើន នោះទើបសុខភាពល្អ មិនប្រឈមនឹងជំងឺដង្កាត់ផ្សេងៗ។
ភាពស្លេកស្លាំង៖ ភាពស្លេកស្លាំងកើតពេលទារកមានកោសិកាឈាមក្រហមទាប បណ្តាលឲ្យបរិមាណ អេម៉ូក្លូប៊ីនទាប ធ្វើឲ្យអស់កម្លាំង រាងកាយមិនអាចដំណើរការបានល្អ។ ភាពស្លេកស្លាំងអាចបណ្តាលមកពីកង្វះអាហារូបត្ថម្ភ ជំងឺតពូជ ថ្នាំ ឆ្លងរោគ ជំងឺរ៉ាំរៃមួយចំនួន។ ឯមូលហេតុចំបងនៃភាពស្លេកស្លាំងបណ្តាលមកពីកង្វះជាតិដែកក្នុងអាហារ ការស្រូបយកជាតិដែកពីអាហារទៅក្នុងពោះវៀនដំណើរការមិនបានល្អ ឬហូរឈាមមិនឈប់ (ហូរឈាមតាមអញ្ចាញធ្មេញ)។
កុំថាឡើយទារកកើតមិនគ្រប់ខែតែងមានភាពស្លេកស្លាំងតាំងពីកំណើត សូម្បីទារកធម្មតាក៏ត្រូវការជាតិដែកដែរ។ ក្នុងរយៈពេល ៦ ខែដំបូងកំហាប់ជាតិដែករបស់ទារកធ្លាក់ចុះយ៉ាងឆាប់រហ័ស ធ្វើឲ្យពួកគេត្រូវការអាហារូបត្ថម្ភ។ ជួនកាលនៅចន្លោះខែទី ៩ និង ទី ១៣ ពេលយើងយកកូនទៅពិនិត្យសុខភាពជាប្រចាំគ្រូពេទ្យអាចមើលអេម៉ូក្លូប៊ីន ដើម្បីដឹងថា កូនយើងមានជំងឺខ្វះឈាមដែរឬទេ។
រោគសញ្ញានៃភាពស្លេកស្លាំងរួមមាន៖
– អស់កម្លាំង
– មិនឃ្លានបាយ
– ស្បែក និងបបូរមាត់ស្លេក
– រោគសញ្ញាធ្ងន់ធ្ងរមានដូចជា៖
– ដកដង្ហើមញាប់
– ជំងឺបេះដូង
– បញ្ហាផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្ត។
បើការធ្វើតេស្តឈាមឃើញជាតិដែកនៅក្នុងខ្លួនទាប នោះគ្រូពេទ្យនឹងឲ្យប្តូរអាហារ ឬបន្ថែមជាតិដែកសម្រាប់កូន។ យើងត្រូវជ្រើសរើសអាហារដែលមានជាតិដែកគ្រប់គ្រាន់តាមការណែនាំរបស់គ្រូពេទ្យយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ការប្រើប្រាស់ជាតិដែកលើសកំណត់ក៏អាចគ្រោះថ្នាក់ដល់ទារក។
យើងអាចការពារ ឬព្យាបាលភាពស្លេកស្លាំងខ្វះជាតិដែកបានដោយផ្តល់ឲ្យកូននូវអាហារដែលមានជាតិដែកទៅតាមតម្រូវការរបស់ពួកគេ។ ចំណុចដែលយើងត្រូវធ្វើនោះមានដូចជា៖
កូនមានកត្តាប្រឈមខ្ពស់ធ្វើឲ្យស្លេកស្លាំងទេ៖ កត្តាប្រឈមទាំងនោះមានដូចជា កើតមិនគ្រប់ខែ ឬមិនគ្រប់គីឡូ កង្វះជាតិដែកនៅក្នុងអាហារ បើសិនជាទារកបៅដោះម្តាយ ឬម្សៅទឹកដោះគោដែលខ្វះជាតិដែក។
បំបៅដោះកូនយូរតាមដែលអាចធ្វើបាន៖ ទឹកដោះម្តាយមានផ្ទុកជាតិដែក អាចឲ្យទារកស្រូបយកបានយ៉ាងស្រួលជាងជាតិដែកដែលមាននៅក្នុងអាហារដទៃ។
កុំឲ្យកូនក្រោមអាយុ ១ ឆ្នាំបៅទឹកដោះគោ៖ ទឹកដោះគោមានជាតិដែកតិចតួច អាចធ្វើឲ្យរលាកពោះវៀន។
ផ្តល់ម្សៅធញ្ញជាតិដែលមានជាតិដែកបន្ថែម៖ នៅខែទី ៨ យើងអាចឲ្យកូនញ៉ាំអាហារដែលមានជាតិដែកខ្ពស់ ដូចជា សណ្តែក ស្ពៃ ស៊ុត (ផ្នែកក្រហម) សាច់សុទ្ធ សាច់សត្វស្លាប និងត្រី។
ផ្តល់អាហារសម្បូរវីតាមីន C៖ ញ៉ាំអាហារសម្បូរវីតាមីន C ជួយដល់ការស្រូបយកជាតិដែក មានដូចជា ម្ទេសប្លោកក្រហម ល្ហុង ត្រសក់ស្រូវសាលី Broccoli ស្ត្រប៊ឺរី និងក្រូច។
អាហារសម្រន់៖ ម៉ាក់ៗជាច្រើនមិនចង់ឲ្យកូនញាំផ្អែមនៅចន្លោះអាហារកូននោះទេ។ តាមពិតទៅអាហារសម្រន់ដើរតួសំខាន់ក្នុងរបបអាហារ ជាពិសេសអាហារកុមារ។
អំឡុងអាហារសម្រន់ កូនយើងនឹងមានឱកាសកាន់ចំណិតនំប៉័ង ឬនំ ដោយដៃ ហើយអាចដាក់ចូលមាត់ដោយមិនបាច់ខ្វល់ថា វាធំពេក ឬក៏អត់។ ពេលខ្លះរបៀបនៃការញាំរបស់កូនពិបាកមើលបន្តិចហើយ ដូច្នេះយើងត្រូវបង្រៀនអាអូនពីរបៀបញ៉ាំ។
ក្មេងៗមានក្រពះតូច ញ៉ាំរហ័សឆ្អែត ហើយក៏រហ័សឃ្លានវិញ។ អាហារចម្បងកម្រនឹងរក្សាការឆ្អែតពីមួយពេលរហូតដល់មួយពេលទៀតបាន ដូច្នេះអាហារសម្រន់នឹងក្លាយជាអាហារដ៏ចាំបាច់មួយសម្រាប់បំពេញតម្រូវការអាហារទារក។
អាហារសម្រន់នឹងផ្តល់ពេលវេលាឲ្យទារកសម្រាក បើយើងមិនផ្តល់អាហារសម្រន់នៅចន្លោះអាហារចម្បងទាំង ៣ ពេលដល់ទារកនោះទេ អាអូននឹងបៅដោះម្តាយ ឬបៅដោះគោជាមិនខាន។ អាហារសម្រន់នឹងជួយកូនយើងកាត់បន្ថយតម្រូវការបៅដោះម្តាយ និងជួយផ្តាច់ទឹកដោះម្តាយបាន។
ទោះជាយ៉ាងណាអាហារសម្រន់ក៏អាចមានគុណវិបត្តិខ្លះដែរ យើងគួរតែកត់សម្គាល់បន្ទាប់ពីកូនញ៉ាំរួច៖
ញាំអាហារសម្រន់កៀកម៉ោងអាហារ៖ អាចធ្វើឲ្យទារកឆ្អែត និងមិនញ៉ាំអាហារ ដូច្នេះម៉ាក់ប៉ាត្រូវព្យាយាមរៀបចំអាហារសម្រន់នៅចន្លោះអាហារ។ អាហារសម្រន់អាចធ្វើឱ្យទារកមានអ្វីនៅក្នុងមាត់ នេះជាទម្លាប់មួយដែលអាចមានផលប៉ះពាល់អវិជ្ជមានលើរាងកាយ និងសុខភាពរបស់ទារកក្នុងពេលកុមារភាព និងវ័យជំទង់។
អាចបណ្តាលឲ្យពុកធ្មេញ៖ កូនយើងតែងមានអាហារក្នុងមាត់ ទោះបីជាម្សៅនំប៉័ងមានសុវត្ថិភាពដល់សុខភាពក្តី វានឹងក្លាយទៅជាជាតិស្ករនៅពេលដែលប៉ះនឹងទឹកមាត់។ ពេលវេលាដែលគួរឲ្យអាហារសម្រន់ គឺនៅពេលព្រឹក ឬថ្ងៃត្រង់ អាហារពេលល្ងាច និងមុនពេលចូលគេងត្រូវមានគម្លាតគ្នាទើបល្អ។
ជៀសវាងផ្តល់អាហារសម្រន់ដល់កូនពេលហត់ ឬជារង្វាន់៖ មធ្យោបាយល្អបំផុតយើងអាចសាកល្បងនិយាយលេង ឬទះដៃជាលើកទឹកចិត្តប្រសើរជាង។
ឲ្យកូនញ៉ាំអាហារសម្រន់នៅកន្លែងមានសុវត្ថិភាព៖ ការផ្តល់ចំណីអាហារខណៈកូនគេង លូន វារ អាចធ្វើឱ្យកូនស្លាក់ចំណីអាហារបាន។ អូនតូចគួរអង្គុយ និងញ៉ាំតាមរបៀបត្រឹមត្រូវ ដូចជាអង្គុយលើកៅអី ជាដើម។
ការព្រួយបារម្ភ
៤- រឿងអីខ្លះត្រូវបារម្ភ?
កូនបង្ហាញអាកប្បកិរិយាខុសប្លែក៖ ពេលយើងត្រលប់ពីកន្លែងធ្វើការមកជួបកូនតូចនៅផ្ទះ ក្នុងពេលអាអូនរករឿងឃ្លាន ហើយខឹងល្មម ជួនពេលយើងមានភាពតានតឹងពីកន្លែងការងារផង ត្រូវមកជួបបញ្ហាកូនតូចនៅផ្ទះទៀត។ ដូច្នេះយើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នពីការបញ្ចេញអារម្មណ៍មិនល្អ ព្រោះអាចប៉ះពាល់ឥរិយាបថកូនតូច។ បើយើងមិនខ្វល់ពីចិត្តកូនទេ អាអូនអាចបង្ហាញអាកប្បកិរិយាមិនសមរម្យដើម្បីបានការយកចិត្តទុកដាក់បន្ថែមពីយើង។
ដំណោះស្រាយ៖
មិនគួរត្រលប់ទៅផ្ទះវិញនៅពេលកូនឃ្លាន ឬង៉ិកង៉ក់៖ យើងគួរឲ្យមេដោះ ឬអ្នកមើលថែផ្តល់អាហារឲ្យកូនមុនពេលយើងត្រលប់មកផ្ទះវិញមុន ១ ម៉ោង។
សម្រាកមុនពេលទៅផ្ទះ៖ គួរធ្វើលំហាត់ប្រាណដើម្បីឲ្យធូរស្រាល មុនពេលយើងចូលផ្ទះហើយប្រើពេលវេលាគិតពីការងារដែលយើងមិនទាន់បានបញ្ចប់។
ជៀសវាងការថប់បារម្ភ៖ ធ្វើឲ្យអារម្មណ៍យើងស្រស់ស្រាយសប្បាយចិត្ត ជៀសវាងការថប់អារម្មណ៍ពេលត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ។
ចំណាយពេល ១៥ នាទីជាមួយកូន៖ មកដល់ផ្ទះកុំប្រញាប់រៀបចំធ្វើម្ហូបអាហារពេលល្ងាច បើកមើលសារ ឬបត់សម្លៀកបំពាក់ភ្លាមៗ ខណៈទើបមកដល់ផ្ទះទម្លាក់កាបូបចុះ រួចចំណាយពេល ១៥ នាទីនៅជាមួយកូនតូច ដើម្បីផ្តល់ការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកូន។
[embed-health-tool-vaccination-tool]
