សារធាតុខូឡាជេនគឺជាប្រូតេអ៊ីនសំខាន់មួយនៅក្នុងរាងកាយ។ វាកើតឡើងដោយច្រវាក់អាស៊ីដអាមីណេ ហើយវាជាសារធាតុសំខាន់របស់ជាលិកាដូចជាស្បែក សរសៃពួរ សាច់ដុំ សរសៃចំណង (Ligament) និងសរសៃឈាម ក៏ដូចជាផ្នែកខ្លះនៃភ្នែកនិងធ្មេញផងដែរ។
អាហារមួយចំនួនអាចមានផ្ទុកសារធាតុខូឡាជេន ដែលអាហារទាំងនោះមានដូចជា សាច់គោ សាច់ត្រី សាច់មាន់ អាហារធ្វើចេញពីទឹកដោះគោ និងស៊ុត។ ថ្វីត្បិតបើខ្លួនយើងផ្ទាល់អាចផលិតជាតិខូឡាជេនបានដោយខ្លួនឯងក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែការផលិតសារធាតុនេះទាមទារឲ្យយើងបរិភោគអាហារឲ្យបានត្រឹមត្រូវដែរ។ ក្នុងលក្ខខណ្ឌដែលរាងកាយយើងផលិតជាតិនេះមិនបានត្រឹមត្រូវ នឹងធ្វើឲ្យមានអតុល្យភាពសារធាតុនេះនៅក្នុងខ្លួន ឬមានតម្រូវការដើម្បីជួយដល់បញ្ហាសុខភាពផ្សេងៗទៀតនោះ។
១- តើខូឡាជេនប្រើដើម្បីអ្វី?
រាងកាយរបស់យើងនឹងវិវត្តន៍ទៅរកភាពចាស់ ហើយវានឹងធ្វើឲ្យយើងបាត់បង់ជាតិខូឡាជេនបន្តិចម្ដងៗ។ នៅពេលដែលមនុស្សយើងឈានដល់អាយុ ៤០ឆ្នាំឡើងទៅ នោះជាតិខូឡាជេននឹងបាត់បង់ពីរាងកាយរហូតដល់ ១% ជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ ដោយសារតែការបាត់បង់នេះហើយ ទើបធ្វើឲ្យស្បែកយើងចាប់ផ្ដើមជ្រីវជ្រួញ ហើយក៏អាចធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់កម្លាំងឆ្អឹង និងសន្លាក់ ព្រមទាំងសរីរាង្គផ្សេងៗទៀតផង។ ដូចនេះហើយទើបសារធាតុបំប៉នខូឡាជេនគួរតែត្រូវប្រើដើម្បី៖
-ថែទាំស្បែកឲ្យនៅស្អាត
-ជួយឲ្យរបួសឆាប់សះ
-ជួយទប់ទល់នឹងភាពចាស់
-ជួយទប់ទល់នឹងបញ្ហាឈឺសន្លាក់
-ថែទាំការពារឆ្អឹង និងសន្លាក់
-ជួយបង្កើនម៉ាស់សាច់ដុំ
-ជួយសក់ និងក្រចកឲ្យមានសុខភាពល្អ
២- តើកម្រិតខូឡាជេនប៉ុណ្ណាទើបត្រឹមត្រូវក្នុងការប្រើប្រាស់?
នៅមិនទាន់មានគោលការណ៍ច្បាស់លាស់ស្ដីពីកម្រិតប្រើរបស់ថ្នាំបំប៉ននេះនៅឡើយទេ ដូចនេះហើយកម្រិតប្រើរបស់វាគឺអាស្រ័យលើ ទម្រង់ និងមូលហេតុដែលយើងត្រូវលេប។
ឧទាហរណ៍ដូចជា អ៊ីដ្រូលីស ខូឡាជេន (Hydrolyzed collagen) ដែលជាទម្រង់ខូឡាជេនគេនិយមប្រើបំផុត និងស្រូបចូលរាងកាយបានលឿន។ កម្រិតប្រើប្រចាំថ្ងៃរបស់វាដែលតូចជាងគេ គឺ ២,៥ ក្រាម។ កម្រិតប៉ុណ្ណេះ គឺអាចផ្ដល់គុណប្រយោជន៍ដល់សុខភាពស្បែក ជួយបន្ថយបញ្ហាឈឺសន្លាក់ឆ្អឹង និងជួយបំពេញជាតិទឹកក្នុងខ្លួន។ ប្រសិនបើបង្កើនកម្រិតដល់ ៥ ក្រាម ក្នុងមួយថ្ងៃគឺគេអាចឃើញថាជួយបង្កើនម៉ាស់របស់ឆ្អឹង ថែមទៀតផង។ ចំពោះកម្រិតប្រើដែលខ្ពស់បំផុត គឺ ១៥ ក្រាម ដែលប្រើដើម្បីជួយបង្កើនម៉ាស់សាច់ដុំ និងសមាសភាពរាងកាយ។
ក្នុងការសិក្សាចំពោះការប្រើប្រាស់ថ្នាំបំប៉ននេះ គឺបានបង្ហាញថាមានសុវត្ថិភាពចំពោះអ្នកប្រើប្រាស់ និងមិនបង្កឲ្យមានផលប៉ះពាល់មិនល្អដល់រាងកាយឡើយ។
[embed-health-tool-bmi]
