ប្រាកដហើយថា អ្នកចង់ចាកចេញ?
ក្នុងវ័យនេះ អាអូនអាចរករបស់របរមកគ្រវី ឬអាចមានគំនិតលេងផ្សេងៗចំពោះវត្ថុនោះ ដូចជាអាចបោក ចាក់ មួល ច្របាច់ គ្រវី ទម្លាក់ និងបើកឡើង ដែលសកម្មភាពទាំងនោះនាំឲ្យពួកគេសប្បាយ ដូច្នេះម៉ាក់ប៉ាត្រូវប្រយ័ត្នរបស់កូនលេងដែលងាយបែកបង្កឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់។
ក្នុងសប្ដាហ៍ទី ២ នៃខែទី ៨ នេះ កូនយើងអាចនឹង៖
– បោះប្រអប់ ឬរបស់លេងពីដៃម្ខាងទៅដៃម្ខាងទៀត
– ចូលចិត្តទះដៃ
– យករបស់លេងគោះគ្នា និងបោះរបស់លេងទៅលើឥដ្ឋ
– ឈរដោយទប់ឬកាន់ដៃ
– យករបស់លេងនៅឆ្ងាយបាន
– លេងបិទពួន
– ចេះក្រោកអង្គុយ។
១- បង្រៀនកូនដោយរបៀបណា?
កូនយើងក្នុងវ័យនេះអាចចងចាំរបស់លេងខ្លះ ដូចជាទូរសព្ទ។ ទោះបីជាអាអូនមិនអាចកាន់ដាក់ត្រចៀកស្តាប់ដោយខ្លួនឯង យើងគួរតែលេងជាមួយកូនធ្វើដូចជាកំពុងនិយាយទូរសព្ទឆ្លើយឆ្លងជាមួយពួកគេ។ ប៉ុន្មានខែក្រោយ អាអូនអាចនឹងប្រើប្រាស់វត្ថុទាំងនោះទៅតាមមុខងាររបស់ពួកវាបាន ដូចជាយកក្រាស់យកមកសិតសក់ ផឹកទឹកដោយប្រើកែវ ហើយនិយាយលេងឆ្លើយឆ្លងជាមួយទូរសព្ទ។
២- ពិភាក្សាជាមួយពេទ្យរឿងអីខ្លះ?
ទោះបីជាមិនមានការណាត់ជួបជាមួយគ្រូពេទ្យ ប៉ុន្តែបើយើងមានការព្រួយបារម្ភចំពោះសុខភាពកូន ដែលមិនអាចចាំដល់ការណាត់ជួបខែក្រោយបានទេ អាចទូរសព្ទសាកសួរគ្រូពេទ្យបាន។
៣- ចំណុចត្រូវដឹង
ពុល៖ កូនយើងលេបជាតិពុលចូលទៅក្នុងខ្លួន បណ្តាលឲ្យឆ្អល់ពោះ ឯជាតិពុលខ្លះទៀតវាអាចប៉ះពាល់ដល់សួត ឬពោះវៀនធ្ងន់ធ្ងរ ឈានដល់ស្លាប់ក៏មាន។ ដូច្នេះម៉ាក់ប៉ាគួរតែមានការប្រុងប្រយ័ត្នលើចំណុចខាងក្រោមនេះ៖
– មើលស្លាកបិទលើផលិតផលមានសារធាតុគីមី
– ទុកគ្រឿងសម្អាងឆ្ងាយពីដៃកូន
– ទុកថ្នាំពេទ្យ វីតាមីនអាហារបំប៉ន ថ្នាំលាងសម្អាត-សម្លាប់សត្វល្អិត ឲ្យខ្ពស់ពីដៃកូន
– បើសិនជាអាច ទិញថ្នាំណាដែលគម្របពិបាកបើក
– ទុករបស់របរគ្រោះថ្នាក់ក្នុងធុងដែលមានសុវត្ថិភាព
– កុំលួងក្មេងឲ្យផឹកថ្នាំ ដោយប្រាប់ថា វាជាស្ករគ្រាប់
– ទុករបស់របរដាំដំណាំឲ្យឆ្ងាយពីក្មេងៗ។
បើអាអូនពុលអ្វីម្យ៉ាង ត្រូវនាំកូនទៅពេទ្យ ឬជួយសង្រ្គោះបន្ទាន់កូនតាមវិធីទាំងនេះ៖
– បើកូនមិនអាចដកដង្ហើមបាន ចាប់ផ្តើមសង្គ្រោះដោយធ្វើចលនាបេះដូង និងដកដង្ហើម
– ព្យាយាមយកវត្ថុចេញពីមាត់របស់កូន ហើយរក្សាទុកវាជាគំរូ
– កុំបង្ខំកូនឲ្យក្អួត ឬផឹកថ្នាំឲ្យក្អួត ដំបូងគួរស្តាប់ការណែនាំពីគ្រូពេទ្យ
– ដោះខោអាវចេញ ហើយលាងសម្អាតខ្លួនកូនជាមួយទឹកក្តៅឧណ្ហៗ។
កូនមិនទាន់ចេះវារ៖ ការលូតលាស់របស់ក្មេងមិនដូចគ្នានោះទេ។ ការចេះវាររបស់អូនតូចគ្រាន់តែជាជំនាញមួយប៉ុណ្ណោះ មិនអាចវាស់ពីការវិវត្តរបស់ក្មេងបានទាំងស្រុងនោះទេ។ ក្មេងខ្លះអាចវារបានពេលឈានចូលអាយុ ៦ ខែ ឯខ្លះទៀតយូរជាងនេះ។ ក្មេងខ្លះបានរំលងចោលការលូតលាស់ក្នុងការចេះវារលូន ហើយចាប់ផ្តើមដើរតែម្តង ពួកគេអាចស្វែងរកវិធីតោងឈរ និងបម្លាស់ទី (ដូចជាពីកៅអី ទៅតុ ឬសាឡុង)។ ជាការពិតណាស់ក្មេងដែលមិនចេះវារ តែពួកគេចេះដើរបានមុនក្មេងចេះវារក៏មាន។
ក្នុងចំណោមក្មេងដែលចេះវារលូន ក៏មានរបៀបខុសគ្នាដែរ ក្មេងខ្លះរំកិលដោយប្រើពោះ ឬក្មេងខ្លះរំកិលដោយប្រើជើង និងដៃ។ អូនតូចខ្លះអាចចាប់ផ្តើមវារ ឬលូនថយក្រោយ ឬចំហៀង ខ្លះទៀតអាចរំអិលដោយប្រើជង្គង់ឬគូទ ឯមួយចំនួនទៀតអាចប្រើដៃជើងសម្រាប់ការផ្លាស់ទី។ នេះគឺជាដំណាក់មុនឈានដល់ការដើររបស់ក្មេង។
ក្មេងខ្លះមិនទាន់ចេះវារលូនព្រោះគ្មានជម្រើស ឬឱកាស ដោយសារតែភាគច្រើនពួកគេត្រូវឃុំក្នុងគ្រែកូនង៉ែត ជិះរទេះរុញ ព និងលេងក្នុងរបងក្មេង។ ម៉ាក់ប៉ាត្រូវចាំថាកូនយើងនឹងប្រើពោះដើម្បីលូនវារលើឥដ្ឋ (កុំបារម្ភចំពោះភាពកខ្វក់លើឥដ្ឋ តែយើងត្រូវបោស និងយកវត្ថុគ្រោះថ្នាក់ចេញឲ្យអស់)។ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តកូនៗទៅមុខទៀត យើងគួរដាក់របស់លេងដែលកូនចូលចិត្ត។ យកល្អគួរតែមានទ្រនាប់ជង្គង់កូន ដើម្បីកុំឲ្យក្រិន ឬកកិតយូរឈឺ ធ្វើឲ្យកូនយើងលែងចង់វារតទៅទៀត។
៤- រឿងអ្វីខ្លះត្រូវបារម្ភ?
មានឆ្ងល់ទេ តើគួរបង្រៀនកូននិយាយភាសាសញ្ញាបែបណាទៅ? ការពិតទៅក្មេងៗដែលចេះប្រើភាសាសញ្ញា មានសមត្ថភាពទំនាក់ទំនងល្អជាងក្មេងទូទៅ។ នៅពេលកូនចេះនិយាយ នោះភាសាសញ្ញានឹងកាត់បន្ថយ ឬបាត់ទៅវិញ។ ដូច្នេះកុំគិតថាការប្រើប្រាស់ភាសាសញ្ញាធ្វើកូនឆ្លាតជាងមុន ឬជួយដល់ការលូតលាស់ល្អប្រសើរ យើងប្រើប្រាស់ភាសាសញ្ញាដើម្បីជួយក្នុងការនិយាយទំនាក់ទំនងឲ្យស្រួលយល់ជាមួយកូនប៉ុណ្ណោះ។
នេះគឺជារបៀបនៃការប្រើប្រាស់ភាសាសញ្ញា៖
-ការចាប់ផ្តើមដំបូងនៅពេលក្មេងៗមានអាយុយ៉ាងតិចណាស់ ៨ ឬ ៩ ខែ កូនយើងចាប់ផ្តើមបង្ហាញកាយវិការពេញចិត្ត និងចាប់អារម្មណ៍ក្នុងការទាក់ទងជាមួយយើង។
-ការប្រើប្រាស់សញ្ញាជារឿងធម្មតាសម្រាប់ក្មេងៗ។ ការធ្វើកាយវិការសាមញ្ញៗដែលសមនឹងពាក្យ ឬឃ្លាអាចនឹងបានផលល្អ ឧទាហរណ៍ ការទះដៃជំនួសដោយពាក្យថា “សត្វចាប” ឬការអេះក្លៀកសម្រាប់ “សត្វស្វា” និងផ្គុំម្រាមដៃទាំងពីរហើយដាក់ទ្រក្បាលជំនួសថា “ការគេង” អង្អែលក្បាលពោះមានន័យថា “ឃ្លាន” កាយវិការលើកកែវចូលមាត់ប្រាប់ថា “ផឹក” និងម្រាមដៃប៉ះច្រមុះមានន័យថា “ក្លិន”។
-ឲ្យរបស់កូនត្រូវការទៅតាមភាសាសញ្ញាដែលជាតម្រូវការរាល់ថ្ងៃដូចជា ឃ្លាន ស្រេកទឹក និងអស់កម្លាំង។
-គ្រប់ភាសាសញ្ញាទាំងអស់ កូនយើងអាចយល់ និងធ្វើត្រាប់តាមបានយ៉ាងលឿនដោយសារតែឃើញសញ្ញានេះម្តងហើយម្តងទៀត។
-ការនិយាយ និងការធ្វើសញ្ញាក្នុងពេលតែមួយ ដើម្បីកូនរៀនទាំងពីរ ទាំងការនិយាយ និងសញ្ញា។
ត្រូវចូលរួមគ្រួសារទាំងមូល ពីព្រោះមនុស្សច្រើនអាចនិយាយ និងធ្វើកាយវិការសញ្ញាបានច្រើន នោះកូនយើងនឹងពេញចិត្ត សប្បាយចិត្តតាមហ្នឹងដែរ។ បងប្អូនបង្កើត យាយតា មេដោះឬនរណាក៏ដោយឲ្យតែនៅជាមួយកូនយើងច្រើន យ៉ាងហោចណាស់គួរតែស្គាល់ភាសាសញ្ញាសំខាន់ៗ ដើម្បីបំពេញតម្រូវការកូន។
-កុំបង្ខំឲ្យភាសាសញ្ញាទៅជាបែបបទនៃការប្រាស្រ័យទាក់ទង គួរតែវិវត្តតាមធម្មជាតិ និងជំហានកូន។ ក្មេងៗរៀនបានល្អបំផុតតាមសកម្មភាពដែលធ្លាប់ឃើញ និងធ្លាប់ធ្វើមិនមែនតាមការរៀនសូត្រលក្ខណៈផ្លូវការនោះទេ។ បើកូនយើងមិនពេញចិត្តនឹងភាសាសញ្ញានោះហើយ ដូច្នេះគួរអង្កេត និងយកចិត្តទុកដាក់ជាមួយកូន។
ក្នុងករណីមានសំណួរ ឬមន្ទិលសង្ស័យជុំវិញសុខភាពអ្នក ជម្រើសល្អបំផុត សូមពិគ្រោះ និងប្រឹក្សាយោបល់ផ្ទាល់ជាមួយពេទ្យជំនាញ។ Hello Health Group មិនចេញវេជ្ជបញ្ជា មិនធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យ ឬព្យាបាលជូនទេ៕
Hello Health Group និង “Hello គ្រូពេទ្យ” មិនចេញវេជ្ជបញ្ជា មិនធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យ ឬព្យាបាលជូនទេ៕
Murkoff, Heidi. What to Expect, The First Year. New York: Workman Publishing Company, 2009. Print version. Page 386-414.
