– ជំហានទី៣៖ តាមដានខ្លួនឯង អំឡុងពេលហាត់ប្រាណ។
- ដោយពិនិត្យមើលចង្វាក់បេះដូង តាមរយៈនាឡិការស្ទង់ ឬកងពាក់ដៃ ឧបករណ៍ពាក់ជាប់ ទ្រូង ឬមិនបាច់ប្រើឧបករណ៍អ្វីក៏បាន ដោយគ្រាន់តែវាស់ជីពចរ ១៥វិនាទី យកទៅគុណនឹង ចង្វាក់៤ដង។
- យល់ពីលំហាត់ប្រាណខ្លាំងៗ ជួយយើងឲ្យយល់ពីកម្រិតអតិបរមាចង្វាក់បេះដូង MHR (Maximum heart rate)។ អាចគណនាបានដោយយក ២២០ ដកអាយុយើងចេញ ឧទាហរណ៍ បើយើងអាយុ ៣៦ឆ្នាំ ត្រូវមានចង្វាក់ MHR ប្រហែល ១៨៤ ដង/នាទី។
- វិធីតាមដានមួយផ្សេងទៀត បើយើងអាចនិយាយ ឬច្រៀងពេលហាត់ប្រាណបាន គឺយើងកំពុងហាត់កម្រិតទាបនៅឡើយ។
- ហាត់ប្រាណកម្រិតមធ្យម យើងនៅតែអាចនិយាយបានស្រួល តែមិនអាចច្រៀងបានច្រើនជាង ២-៣ ទេព្រោះធ្វើឲ្យផុតដង្ហើម។
- ពេលហាត់ប្រាណកម្រិតខ្លាំង គឺយើងមិនអាចនិយាយច្រើនជាង ២-៣ ពាក្យទេ ព្រោះអាច ធ្វើឲ្យយើងស្លាក់ខ្យល់។

៣- គួរជំរុញចិត្តហាត់ប្រាណដោយរបៀបណា?
តស៊ូ ជាផ្នែកមួយជួយឲ្យការតាំងចិត្តហាត់ប្រាណយើង ទទួលបានជោគជ័យ។ ខណៈកត្តាជំរុញចិត្តផ្សេងទៀត អាចបើកចម្រៀង ឬមើលកម្មវិធីទូរទស្សន៍យើងចូលចិត្ត មើលវីដេអូក្នុង Youtubeដើម្បីផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់។ ក៏អាចបបួលមិត្តភក្តិ ឬសមាជិកគ្រួសារចូលរួមហាត់ប្រាណ ក៏ជាការជំរុញចិត្តដ៏ល្អមួយដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងក៏អាចបញ្ចូលការហាត់ប្រាណមួយចំនួន ទៅក្នុងជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ ដូចជា៖
– ចតឡានឲ្យឆ្ងាយពីច្រកចូល ផ្សារទំនើប កន្លែងធ្វើការ
– ប្រើជណ្តើរជើងជំនួសជណ្តើរយន្ត
– ចំណាយពេល ៥នាទី ដើម្បីដើរ និងដកដង្ហើមឲ្យបានស្រួល ជុំវិញក្លែងធ្វើការរៀងរាល់ ១-២ ម៉ោងម្តង
– អនុវត្តលំហាត់ប្រាណស្រួលៗនៅតុធ្វើការក៏បាន
– ពេលទៅផ្សារទំនើប ត្រូវប្រឹងដើរបានយ៉ាងហោចណាស់ ១០នាទី សឹមឈប់
– កំណត់គោលដៅហាត់ប្រាណឲ្យបានសមរម្យ និង សមហេតុផល ដើម្បីអាចធ្វើវាបាន ទោះបីរវល់យ៉ាងណា។
លោក Robert Gotlin អ្នកឯកទេសថ្នាំពេទ្យសម្រាប់អត្តពលិក នៃមន្ទីរពេទ្យ Lenox Hill Hospital & Mt. Sinai Hospital នៅញូវយ៉ក លើកឡើងថា បើយើងមិនចូលចិត្តអ្វីមួយ យើងក៏មិនបានធ្វើវាដោយជោគជ័យបានដែរ ហេតុនេះអាថ៌កំបាំង គឺ ស្វែងរកអ្វីរីករាយ និងភ្ជាប់វាទៅជាទម្លាប់ អាចទទួលបានផលប្រយោជន៍ជាប្រចំា តាមរយៈការហាត់ប្រាណ។