ចិញ្ចឹមកូន

វ៉ាក់សាំងកញ្ជ្រឹល ស្រឡទែន និងស្អូចសម្រាប់មនុស្សពេញវ័យមានគុណប្រយោជន៍សុខភាពអ្វីខ្លះ?

គ្នាយើងខ្លះជឿងថា ប្រសិនបើយើងឆ្លងមេរោគដោយខ្លួនឯង នោះយើងនឹងមានប្រព័ន្ធភាពស៊ាំខ្លាំងជាង បើធៀបទៅនឹងការចាក់វ៉ាក់សាំង។ ប៉ុន្តែការឆ្លងមេរោគកញ្ជ្រឹលអាចបង្កជាផលប៉ះពាល់ធ្ងន់ធ្ងរ ដូចជារលាកសួត រលាកខួរក្បាល និងអាចបាត់បង់ជីវិតផងក៏មាន។ ផ្ទុយទៅវិញ ការចាក់វ៉ាក់សាំងផ្តល់នូវសុវត្ថិភាព ជាមួយប្រព័ន្ធភាពស៊ាំរយៈពេលវែង ដោយមិនមានហានិភ័យឡើយ។ ជាក់ស្តែង វ៉ាក់សាំងវ៉ាក់សាំងកញ្ជ្រឹល ស្រឡទែន និងស្អូច (MMR) ផ្ទុកមេរោគកម្រិតស្រាល ដែលអាចជំរុញប្រព័ន្ធភាពស៊ាំឱ្យផលិតអង់ទីក័រដោយមិនបង្កជាជំងឺផ្សេងៗ។ [embed-health-tool-vaccination-tool] ចំនួនដូសដែលត្រូវចាក់សម្រាប់កុមារ និងមនុស្សពេញវ័យ? កុមារចាំបាច់ត្រូវចាក់វ៉ាក់សាំង MMRចំនួន២ដូស ដោយដូសទី១ត្រូវចាក់នៅចន្លោះអាយុ១២ ដល់១៥ខែ និងដូសទី២ ចាប់ពីអាអូនអាយុបាន៤ ឆ្នាំ ដល់៦ឆ្នាំ។ ចំពោះក្មេងដែលមានអាយុលើសពី៦ឆ្នាំ ក្មេងជំទង់ និងមនុស្សពេញវ័យត្រូវចាក់វ៉ាក់សាំងនេះចំនួន១ដូស ឬ២ដូស ប្រសិនបើនៅមិនទាន់មានអង់ទីក័រប្រឆាំងនឹងមេរោគនៅឡើយ ហើយដូសនីមួយៗត្រូវចាក់នៅចន្លោះរយៈពេល ២៨ថ្ងៃ។ ចង់គណនា BMI ចុចទីនេះ! ចង់គណនា BMR ចុចទីនេះ! ចង់គណនារង្វាស់ចង្វាក់បេះដូង ចុចទីនេះ! ចង់ពិនិត្យសុខភាពប្រព័ន្ធរំលាយអាហារ ចុចទីនេះ! អត្ថប្រយោជន៍នៃវ៉ាក់សាំងកញ្ជ្រឹល ស្រឡទែន និងស្អូច វ៉ាក់សាំងMMR អាចការពារកុមារពីជំងឺកញ្ជ្រឹល ស្រឡទែន និងស្អូច ដែលជាជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ និងបង្កឡើងដោយមេរោគ។ នៅពេលដែលកុមារ និងមនុស្សពេញវ័យបានចាក់វ៉ាក់សាំងគ្រប់ចំនួន នោះនឹងអាចចាក់បន្ថយការរីករាលដាលនៃមេរោគ ក៏ដូចជាការធ្លាក់ខ្លួនឈឺធ្ងន់ដោយត្រូវសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ប្រសិនបើស្ត្រីឆ្លងជំងឺស្អូចអំឡុងពេលពពោះ ក៏អាចប៉ះពាល់ដល់ការអភិវឌ្ឍរបស់ទារកក្នុងផ្ទៃ ឬអាចបណ្តាលឱ្យទារកស្លាប់ក្នុងផ្ទៃថែមទៀតផង។ ក្រុមមនុស្សប្រភេទណាដែលមិនគួរចាក់វ៉ាក់សាំងនេះ? អ្នកដែលស្ថិតក្នុងលក្ខខណ្ឌទាំងនេះ មិនគួរចាក់វ៉ាក់សាំងMMR […]

ចិញ្ចឹមកូន

ពេលណាទើបសក្ដិសមឲ្យប៉ាម៉ាក់បង្រៀនអូនៗញ៉ាំអាហារខ្លួនឯង?

ពេលខ្លះម៉ាក់ៗប្រាកដជាឆ្ងល់ហើយថា"តើគួរលើកទឹកចិត្តកូនបែបណាដើម្បីចេះរៀនញ៉ាំដោយខ្លួនឯង?” ការចេះរៀនញ៉ាំដោយខ្លួនឯងរបស់កូនតូច គឺពិតជាបញ្ហាដ៏ធំមួយសម្រាប់ប៉ាម៉ាក់ មិនដឹងថាត្រូវធ្វើបែបណាឲ្យល្អ និងមានប្រសិទ្ធភាព។ សម្រាប់អត្ថបទនេះនឹងផ្ដល់គន្លឹះខ្លះៗសម្រាប់ប៉ាម៉ាក់ ក្នុងការផ្លាស់ប្ដូរពីការបញ្ចុកអាហារកូន មកឲ្យកូនញ៉ាំខ្លួនឯង។ ១.តើពេលណាទើបសក្ដិសម? ជាទូទៅចាប់ពីអាយុ៧ទៅ៨ខែ គឺជាពេលដែលសក្ដិសមក្នុងការបង្រៀនបេប៊ីឲ្យចេះញ៉ាំដោយខ្លួនឯង។ អំឡុងពេលនោះបេប៊ីអាចអង្គុយត្រង់បាន និងចាប់ផ្ដើមដំណាក់កាលចាប់កាន់របស់របរ។ ដើម្បីឲ្យការចាប់របស់ជាប់បានល្អបេប៊ីត្រូវប្រើទាំងម្រាមដៃ និងមេដៃរួមចូលគ្នា។យើងក៏អាចសង្កេតមើលទៅលើសញ្ញាសម្គាល់ផ្សេងទៀតដើម្បីដឹងថាបេប៊ីគឺអាចញ៉ាំអាហាររឹងបានដូចជា៖ អាចអង្គុយបានត្រង់នឹងល្អ កាន់របស់ក្នុងដៃ ចាប់ផ្ដើមចលនាទំពារ ទ្រដើមទ្រូងអ្នកម៉ាក់ ឬដបទឹកដោះគោពេលបៅ ២. លើកទឹកចិត្តឲ្យកូនរៀនញ៉ាំដោយខ្លួន ដំបូងយើងត្រូវផ្ដល់ឱកាសឲ្យបេប៊ីក្នុងការធ្វើដោយឯង ដូចជាឲ្យពួកគេនូវនំមួយបន្ទះធំ ប៉ុន្តែមិនធំពេកដែលធ្វើឲ្យបេប៊ីខក់នោះទេ។ ក្រៅពីនេះយើងអាចចិតអាហារជាចំណិតៗដាក់លើចានហើយបន្ថែមបន្តិចម្ដងៗស្របពេលដែលបេប៊ីកំពុងញ៉ាំ ព្រោះកាលណាដាក់អាហារច្រើនពេកជាពិសេសក្នុងចានតែមួយអាចធ្វើឲ្យបេប៊ីព្យាយាមញ៉ាំឲ្យពេញមាត់ ឬអាចក្អួតចេញមកវិញ។ ម្យ៉ាងទៀតយើងអាចពង្រឹងភាពក្លាហានរបស់បេប៊ីដោយសរសើរពួកគេក្នុងការកាន់ស្លាបព្រាញ៉ាំអាហារ។ ប្រសិនបើបេប៊ីមិនអាចធ្វើបានទេកុំបង្ខំអី។ យើងអាចព្យាយាមម្ដងទៀតក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានសប្ដាហ៍បន្ទាប់នៅពេលដែលបេប៊ីរួចរាល់នឹងធ្វើវា។ ៣. សាកល្បងញ៉ាំអាហារដោយខ្លួនឯង អាហារដែលងាយស្រួលញ៉ាំដោយប្រើស្លាបព្រា គឺអាហាររាវខាប់ៗជាជម្រើសដ៏ល្អ និងអាហាររឹងប៉ុនគ្រាប់សណ្ដែកដូចជាឈីស ចេកស្វាយ និងអាហារទន់ៗប៉ុនកូនឃ្លី ដូចជានំប៉័ងទន់ៗជាដើម។ ប៉ុន្តែការញ៉ាំដោយខ្លួនឯងក៏អាចនាំមកនូវហានិភ័យផងដែរដូចជាការខក់ ឬស្លាក់។ អាហារខ្លះមានលក្ខណៈរឹងដែលបេប៊ីពិបាកញ៉ាំមានដូចជាអាហារគ្រាប់ៗមូលៗ បន្លែស្រស់ៗ ឬដុំសាច់។ អាហារទាំងអស់នេះមិនរលាយក្នុងមាត់នោះទេដែលអាចស្អិតជាប់នឹងអញ្ចាញធ្មេញ ឬងាយនឹងធ្លាក់ចូលទៅក្នុងបំពង់ខ្យល់។ ប៉ាម៉ាក់គួរតែបង្ការការខក់នេះឲ្យបាន។