ដំណាក់កាលទី២៖ ដំណាក់កាលនេះ អ្នកជំងឺកាន់តែដកដង្ហើមពិបាកទៅៗ មានអារម្មណ៍ដូចកំពុងលង់ទឹកអ៊ីចឹង។ ការព្យាបាលលើសួតអាចជួយឲ្យធូរស្បើយបានតិចតួចណាស់ ហើយតម្រូវការនៃអុកស៊ីហ្សែននឹងកើនឡើងពី៤លីត្រ ទៅ១៥-៤០លីត្រ/នាទី។ សកម្មភាពតូចតាចដូចជា បន្ធូរអារម្មណ៍ ងើបអង្គុយក៏ធ្វើឲ្យហត់អស់កម្លាំងដែរ ពិបាកធ្វើដោយខ្លួនឯងដែរ។ កម្រិតអុកស៊ីសែនក្នុងខ្លួនធ្លាក់ចុះរាល់ពេលយើងធ្វើសកម្មភាព ពេលនោះគ្រូពេទ្យនឹងបញ្ជូនទៅកាន់បន្ទប់ ICU ។
កម្មវិធីពិនិត្យគ្រោះថ្នាក់ជំងឺកូវីដ-១៩ អនឡាញ
ដំណាក់កាលទី៣៖ អ្នកជំងឺចាប់ផ្ដើមដកដង្ហើមហត់ខ្លាំង ដើម្បីបំពេញតម្រូវការអុកស៊ីហ្សែនសម្រាប់រាងកាយ។ គ្រូពេទ្យនឹងបំពាក់ឧបករណ៍ជំនួយការដកដង្ហើមជុំវិញមុខរបស់អ្នកជំងឺ ដោយម៉ាស៊ីននឹងដាក់សម្ពាធចូលទៅក្នុងសួត ដើម្បីបើកសួត ដូចនេះអ្នកជំងឺនឹងទទួលបានអុកស៊ីសែនគ្រប់គ្រាន់។
ដំណាក់កាលទី៤៖ ការដកដង្ហើមអ្នកជំងឺកាន់តែពិបាកទៅៗ គ្រូពេទ្យអាចមើលដឹងថាអ្នកជំងឺអស់កម្លាំងខ្លាំង ហើយបរិមាណអុកស៊ីសែននៅក្នុងឈាមអ្នកជំងឺធ្លាក់ចុះនៅកម្រិតទាប។ ក្រុមគ្រូពេទ្យនឹងដាក់បំពង់អុកស៊ីហ្សែន លាងសម្អាតរាងកាយ និងជួយធ្វើចលនារាងកាយ។ ប្រសិនបើមើលទៅមិនស្រួល ក្រុមគ្រូពេទ្យណែនាំឲ្យអ្នកជំងឺខលជួបក្រុមគ្រួសារ ឬមនុស្សជាទីស្រលាញ់ ព្រោះវាអាចជាពេលចុងក្រោយដែលគ្រួសារអាចឮសំឡេងអ្នកជំងឺ។