សុខភាពផ្លូវចិត្ត

ការធ្លាក់ទឹកចិត្តតាមរដូវកាល ឬការធ្លាក់ទឹកចិត្តខុសគ្នាដូចម្តេច?

រដូវកាលប្រែប្រួល ក៏អាចប៉ះពាល់ដល់អារម្មណ៍ និងថាមពលរបស់យើងផងដែរ។ បញ្ហាដំណេក និងអារម្មណ៍ស្រងូតស្រងាត់ គឺជារោគសញ្ញាមួយចំនួននៃការធ្លាក់ទឹកចិត្តតាមរដូវកាល ឬSeasonal Affective Disorder និងជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ តើវិបត្តិផ្លូវចិត្តទាំងពីរនេះមានលក្ខណៈខុសគ្នាយ៉ាងម៉េចខ្លះ? អ្វីទៅជាការធ្លាក់ទឹកចិត្តតាមរដូវកាល? ការធ្លាក់ទឹកចិត្តតាមរដូវកាល ជាប្រភេទនៃការធ្លាក់ទឹកចិត្តដែលកើតឡើងនៅពេលជាក់លាក់មួយ ជាទូទៅ គឺនៅអំឡុងពេលរដូវរងារ នៅពេលដែលពន្លឺថ្ងៃមានតិចតួច។ ថ្វីត្បិតតែក្រុមអ្នកជំនាញនៅមិនទាន់ដឹងច្បាស់ពីមូលហេតុជាក់លាក់នៃការធ្លាក់ទឹកចិត្តតាមរដូវកាល ប៉ុន្តែគេជឿថា បញ្ហានេះអាចពាក់ព័ន្ធនឹងការប៉ះពាល់ទៅនឹងពន្លឺព្រះអាទិត្យ។ ចង់គណនា BMI ចុចទីនេះ! ចង់គណនា BMR ចុចទីនេះ! ចង់គណនារង្វាស់ចង្វាក់បេះដូង ចុចទីនេះ! ចង់ពិនិត្យជំងឺសរសៃឈាមបេះដូង ចុចទីនេះ! រោគសញ្ញាទូទៅនៃការធ្លាក់ទឹកចិត្តតាមរដូវកាលរួមមាន៖ ខ្សោយថាមពល គេងច្រើន ឡើងទម្ងន់ ពិបាកផ្ចង់អារម្មណ៍ ចង់ញ៉ាំអាហារ ឬភេសជ្ជៈផ្អែមៗ អ្វីទៅជាការធ្លាក់ទឹកចិត្ត? ការធ្លាក់ទឹកចិត្ត គឺជាជំងឺផ្លូវចិត្តដែលកំណត់ដោយអារម្មណ៍សោកសៅ អស់សង្ឃឹម និងគ្មានចំណាប់អារម្មណ៍ ឬភាពរីករាយនៅក្នុងសកម្មភាពផ្សេងៗ។ បញ្ហាមួយនេះ អាចប៉ះពាល់ដល់ជីវិតរបស់យើងបាន រួមទាំងអារម្មណ៍ គំនិត និងសុខុមាលភាពរាងកាយ។ មូលហេតុនៃការធ្លាក់ទឹកចិត្តមានភាពស្មុគ្រស្មាញ ហើយអាចពាក់ព័ន្ធនឹងការរួមផ្សំនៃកត្តាហ្សែន បរិស្ថាន និងផ្លូវចិត្ត។ រោគសញ្ញាទូទៅនៃការធ្លាក់ទឹកចិត្តរួមមាន៖ ពិបាកចិត្តជាប់ជានិច្ច អស់កម្លាំង ប្រែប្រួលដំណេក និងចំណង់អាហារ មានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងគ្មានតម្លៃ ពិបាកផ្តោតអារម្មណ៍ មានគំនិតចង់ធ្វើអត្តឃាត។ ភាពខុសគ្នារវាងការធ្លាក់ទឹកចិត្តតាមរដូវកាល និងការធ្លាក់ទឹកចិត្ត ការធ្លាក់ទឹកចិត្តតាមរដូវកាលកើតឡើងតាមរដូវកាលប៉ុណ្ណោះ ដែលជាទូទៅកើតឡើងនៅរដូវរងារ។ ចំណែកឯជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត អាចកើតឡើងនៅពេលណាមួយដោយមិនកំណត់ពេលវេលាជាក់លាក់។ […]

បញ្ហាផ្លូវចិត្តផ្សេងទៀត

Understanding What Are Phobias (ជំងឺខ្លាចគឺជាអ្វី? )

ចំណេះដឹងទូទៅ អ្វីទៅជាជំងឺខ្លាច? ជំងឺខ្លាចគឺជាអារម្មណ៍នៅមិនសុខចេះតែរកកល់ភិតភ័យមិនទំនងទៅនឹងវត្ថុអ្វីមួយដែលមិនមានអ្វីគ្រោះថ្នាក់ទាល់តែសោះ។ ជំងឺនេះមិនដូចទៅនឹងជំងឺថប់បារម្ភដែលអាចកើតមាននៅពេលយើងនិយាយក្នុងទីសាធារណៈ ឬពេលប្រឡងនោះទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញចំពោះអ្នកដែលមានជំងឺខ្លាចនេះវិញគឺមានរយៈពេលយូរហើយអាចបង្កសញ្ញាលើរូបរាងកាយនិងផ្លូវអារម្មណ៍ផងដែរ។ ពេលជួបបញ្ហានេះហើយយើងមិនអាចទៅធ្វើការ និងចុះសម្រុងក្នុងមជ្ឈដ្ឋានសង្គមមួយចំនួន។ ជំងឺខ្លាចដែលឧស្សាហ៍ជួបជាងគេគឺខ្លាចពេលជិះយន្តហោះ ខ្លាចខ្ពស់ ជិះជណ្ដើរយោង ខ្លាចពីងពាង ខ្លាចជនមិនស្គាល់មុខ ខ្លាចការចាក់ថ្នាំ ខ្លាចឈាម និងទីកន្លែងដែលបិទជិតជាដើម។ អត្ថបទពាក់ព័ន្ធ៖ ៦នាក់/ម៉ោង ប៉ងធ្វើអត្តឃាតនៅថៃ ដោយសារមូលហេតុធំ ៣ WHO វាស់ថារាល់ ៤០វិនាទីម្ដង មានម្នាក់ ធ្វើអត្តឃាត អត្រាអត្តឃាតកើនឡើង ហើយក្មេងជំទង់ក្រោម ២០ឆ្នាំ មានច្រើនជាងគេ រោគសញ្ញា តើជំងឺខ្លាចមានសញ្ញាអ្វីខ្លះ? ជំងឺខ្លាចជាទូទៅមានសញ្ញាដូចជា ដង្ហើមនិងចង្វាក់បេះដូងញាប់ មានអារម្មណ៍ស្ទះ ណែនទ្រូង បែកញើសនិងរាកជាដើម។ បញ្ហាទាំងនេះអាចឈានទៅដល់ការថប់បារម្ភធ្ងន់ធ្ងរ និងស្លន់ទៀតផង។ ជាទូទៅបញ្ហានេះច្រើនជួបលើមនុស្សដែលមិនអាចទប់អារម្មណ៍ខ្លួនឯងបាន។ ការណ៍នេះអាចចោទជាបញ្ហាពេលដែលយើងមានអាការៈចេះតែខ្លាចបែបនេះនៅកន្លែងធ្វើការ។ ក្រៅពីរោគសញ្ញាខាងលើ នៅអាចមានសញ្ញាផ្សេងទៀតដែលអ្នកជំងឺអាចជួបប្រទះ។ បើចង់ដឹងច្បាស់ និងលម្អិតថែមទៀតសូមពិគ្រោះជាមួយគ្រូពេទ្យជំនាញ។ តើត្រូវទៅជួបគ្រូពេទ្យនៅពេលណា? ការភ័យខ្លាចបែបនេះគឺអាចផ្ដល់ការរំខានដូចជាត្រូវឡើងជណ្ដើរជើងច្រើនជាន់ជំនួសការជិះជណ្ដើរយោង។ប៉ុន្តែនេះមិនមែនបានន័យថាជាការបារម្ភខ្លាំងពេកនោះទេ។ ប្រសិនបើការថប់បារម្ភបែបនេះបង្កបញ្ហាទៅលើការងារប្រចាំថ្ងៃទាំងនៅសាលា និងតាមមជ្ឈដ្ឋានទូទៅ នោះគួរតែទៅរកគ្រូពេទ្យផ្នែកចិត្តសាស្ត្រដើម្បីពិគ្រោះយោបល់ ព្រោះថាបញ្ហាទាំងនេះអាចនឹងជៀសវាងបានបើប្រើថ្នាំបានត្រឹមត្រូវ។ អត្ថបទពាក់ព័ន្ធ៖ ឧស្សាហ៍ខឹង ឬមួម៉ៅញឹក នេះវិធីងាយៗជួយឲ្យអារម្មណ៍ល្អឡើងវិញ ២០២០ គន្លឹះខ្លីៗសាមញ្ញៗ អនុវត្តសម្រាប់សុខភាពផ្លូវចិត្ត ពីអ្នកជំនាញ ការសិក្សា៖ ប្រុសៗតាំងខ្លួនរឹងមាំពេក ប្រឈមការធ្វើអត្តឃាតខ្ពស់ មូលហេតុ តើជំងឺនេះបណ្ដាលមកពីមូលហេតុអ្វី? ក្នុងពេលឥលូវនេះមិនទាន់មានការសិក្សាណាបង្ហាញពីមូលហេតុច្បាស់នៅឡើយ។ ប៉ុន្តែអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រគិតថាជំងឺខ្លាចអាចបណ្ដាលមកពីតំណពូជ ឬធ្លាប់មានការបំពានណាមួយពីមុនមក។ កត្តាប្រឈម តើជំងឺខ្លាចច្រើនជួបលើមនុស្សប្រភេទណា? ភាគច្រើនជួបប្រទះលើមនុស្សទើបឈានដល់វ័យជំទង់ហើយទម្រង់នៃការខ្លាចមានដូចជា ខ្លាចសត្វមួយចំនួន ខ្លាចឈាម ខ្យល់ រន្ទះ និងអ្នកខ្លះទៀតខ្លាចទឹកក៏មាន។ ជំងឺនេះច្រើនកើតលើមនុស្សស្រីជាងមនុស្សប្រុស។ តើកត្តាអ្វីខ្លះដែលអាចបង្កើនជំងឺខ្លាចនេះ? អាចមានកត្តាជាច្រើនចូលរួមក្នុងការធ្វើឲ្យមានជំងឺខ្លាចនេះដូចជា៖ អាយុ៖ ខ្លាចសង្គម (វិបត្តិថប់បារម្ភចូលសង្គមគេមិនចុះ)អាចកើតឡើងលើកុមារនិងក្មេងដែលមានអាយុជាទូទៅ១៣ឆ្នាំ។ […]